21/7/11

Σκέψεις

Ένας άνεμος μου χτυπάει την πόρτα. Ανοίγω. Μέσα στη δίνη προσπαθώ να νιώσω που με πάει και πόσο ελέγχω ακόμα τον εαυτό μου. Για όλους φυσάει ένας άνεμος που μέσα του είμαστε παρατηρητές της ομορφιάς του ή της σκληρότητάς του.. Από που έρχεται τώρα αυτός ο δυνατός αέρας; Είναι αναπνοές που δραπέτευσαν από κλειστά στόματα, πνιγμένες σε βαθύ πηγάδι για καιρό, τώρα σαρώνουν κάθε τι στο ξέφρενο πέρασμά τους. Αφήνω τον ευατό μου να παρασυρθεί σωματικά και κρύβω μέσα μου τη γαλήνη που θα μου δώσει την πραγματική ελευθερία που αναζητώ. Κρατάω λίγο χώρο για μένα, μακριά από φουρτούνες. Εκεί τα βράδια οραματίζομαι τον εαυτό μου ελεύθερο να μου γελάει με κατανόηση γεμάτη ειρωνεία για ότι με βασανίζει στο μικρό μου παρών. 


Ίσως είμαι ήδη εκεί στο αληθινό και κάνω βόλτα εδώ σε ένα μεγάλο κουκλοθέατρο, μόνο και μόνο για να εκτιμώ τα μεγάλα δώρα που διαρκούν για πάντα.