Είναι πολλά τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πόσο ατομιστικά σκεφτόμαστε ως λαός με συνέπεια να μη μπορούμε να δημιουργήσουμε συλλογικά. Ο τρόπος που πολλοί οδηγοί δε σέβονται την λωρίδα έκτακτης ανάγκης είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που προκύπτει από το σκεπτικό, "ας πάω εγώ πέντε λεπτά πιο γρήγορα - τι με νοιάζει αν θα δημιουργήσω πρόβλημα στην κυκλοφορία - βιάζομαι (οι υπόλοιπο δηλαδή δε βιάζονται;) - σιγά το κακό αν μπω στη λωρίδα, σιγά μην περάσει τώρα ασθενοφόρο".
Και όμως αυτή η μικρή συμπεριφορά κρύβει κάτι μεγαλύτερο και πιο ανησυχητικό. Την αδυναμία συλλογικής σκέψης. Αν πράττω ως μονάδα καλά, τότε η ομάδα θα πάει καλύτερα, άρα και εγώ τελικά. Αν πράττω ατομιστικά, θα τα πάω προσωρινά καλύτερα σε σχέση με τους άλλους που κινούνται σε ομαδικούς ρυθμούς, όμως ζώντας σε ομάδα στο τέλος θα αποτύχω και εγώ, σπάζοντας την ομαλή και αποδοτική λειτουργία ενός πολύπλοκου οργανισμού που το λένε κοινωνία.
Εάν σεβαστείς την λωρίδα έκτακτης ανάγκης, θα δημιουργηθεί μικρότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα, γιατί δε θα χρειαστεί να ελαττώσει αργότερα κάποιος ταχύτητα για να σε αφήσει να μπεις ξανά στο δρόμο και άρα να καθυστερήσει όλους τους πίσω του κτλ κτλ. Δε σε νοιάζει όμως και παρόλα αυτά γκρινιάζεις που η χώρα σου έχει διαλυμένες υποδομές. Δικαιολογούμαστε επειδή κάποιος άλλος κάνει ένα λάθος και έτσι η πράξη μας καταλογίζεται ως συνέχεια του λάθους κάποιου άλλου και όχι ως ένα νέο λάθος που ανήκει σε εμάς.
Όταν καταλάβουμε πως ο σεβασμός προς τον διπλανό είναι σεβασμός προς τον εαυτό μας, ίσως κάποτε να αρχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο μιας αλλαγής. Ο δρόμος για μια καλύτερη ελληνική κοινωνία δεν είναι μακρύς προς το παρών, είμαστε εκτός δρόμου.
http://dinatomirmigi.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου