Εγώ τώρα δεν πιστεύω ότι περνάω "απλά τη φάση μου". Πιστεύω ειλικρινά πως το κεφάλαιο ελληνική τηλεόραση έληξε για μένα οριστικά. Για να αναθεωρήσω πιστεύω, θα πρέπει να γίνει κάτι συγκλονιστικό. Δηλαδή να βγει η Ελλάδα πχ από την κρίση και να αρχίσουν να γυρίζονται τηλεοπτικές παραγωγές τύπου Breaking Bad.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας δηλαδή...
Φυσικά δεν ήμουν πάντα έτσι. Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε μαζί με την τηλεόραση, όταν ακόμα το να "σερφάρεις" στο ίντερνετ έμοιαζε να συνδεθείς με το Matrix.
Μωρό όταν ήμουν, οι γονείς μου έκαναν μετά μανίας ζάπινγκ, ώστε να πετυχαίνουν διαφημίσεις μπας και καθίσω λίγο φρόνιμη. Βλέπεις ο βομβαρδισμός προϊόντων με υπνώτιζε για κάποιον λόγο και καθόμουν με τις ώρες χαζεύοντας το "χαζοκούτι".
Στη συνέχεια, όταν άρχισα να καταλαβαίνω πιο πολλά πράγματα, μπήκαν στη ζωή μου τα "παιδικά". Όπως έγραψε και ο Ηλίας Αναστασιάδης, σαν τα oldschool καρτούν δεν έχει και έτσι κάθε Σάββατο και Κυριακή στηνόμουν από τα χαράματα για να παρακολουθήσω τα αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια. Μάλιστα υπήρχαν και διάφορα κανάλια που έπαιζαν ΜΟΝΟ παιδικά. Παράδεισος...
Έβλεπα και ελληνικές σειρές φυσικά. Θυμάμαι κάπου εκεί στο Δημοτικό είχα πωρωθεί με το "Δις Εξαμαρτείν". Η διασκέδαση μας τα σχολικά χρόνια, συμπεριλάμβανε τουλάχιστον δύο σειρές που παρακολουθούσαμε σε εβδομαδιαία βάση.
Στα χρόνια των Δύο Ξένων, για μία εβδομάδα το θέμα συζήτησης στο Γυμνάσιο ήταν πως "ο Τόλης έγινε άντρας"!
Η τελευταία ελληνική σειρά που είδα σοβαρά, δηλαδή όλα τα επεισόδια, κάθε εβδομάδα ήταν το "Είσαι το ταίρι μου", στο Λύκειο. Έβλεπα και πολλές ταινίες. Βασικά ότι έπαιζε η τηλεόραση από ξένες ταινίες το έβλεπα. Μετά φυσικά μπήκε στη ζωή μου το ίντερνετ και συνειδητοποίησα πόσο φτωχό ήταν τελικά το πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης. Πλέον η τηλεόραση δεν ανοίγει ποτέ. Εκτός από όταν έρχονται οι γονείς μου και θέλουν να δουν "κάτι για να περάσει η ώρα". Να φανταστείς δεν έχω τσεκάρει καν αν τώρα, με το ψηφιακό σήμα, παίζει...
Ο βασικός λόγος που δεν βλέπω είναι γιατί αισθάνομαι ότι με περιορίζει. Θέλω να έχω τελείως τον έλεγχο το τι θα βλέπω και πως. Να μπορώ να αποφασίσω το μεσημέρι πως θέλω να δω την τάδε ταινία, ή σειρά και το απόγευμα να την βλέπω. Δεν περιμένω κάποιο κανάλι να φιλοτιμηθεί και να βάλει μία εκπομπή της προκοπής.
Επίσης δεν έχω βρει κάτι να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να πω "τέλειωσε κάθε τετάρτη βράδυ δεν θα κάνω τίποτα άλλο, θα στήνομαι να δω την τάδε σειρά". Πλέον οι ελληνικές σειρές μου φαίνονται όλες ίδιες, χωρίς καμιά ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση. Οι ρόλοι είναι οι ίδιες ακριβώς καρικατούρες ανθρώπων, τα σενάρια πανομοιότυπα και φυσικά ούτε λόγος για εντυπωσιακές παραγωγές πλέον.
Η κρίση χτύπησε ακόμα περισσότερο ένα σύστημα που ήδη κατέρρεε και πλέον τα κανάλια κλείνουν, πρόγραμμα δεν υπάρχει, χρήματα για παραγωγές απειροελάχιστα και έτσι συνήθως ακολουθείται μία "παραδοσιακή συνταγή" που προφανώς πουλάει στο ελληνικό κοινό. Άσε που σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, αυτό το άρθρο θα μπορούσε να έχει και τίτλο "γιατί δεν βλέπω τούρκικη τηλεόραση". Οι τούρκικες εκπομπές, copy paste, η μία με την άλλη έχουν εισβάλει στην ελληνική πραγματικότητα και λογικό, όταν είναι είναι πιο οικονομικό να αποκτήσεις τα δικαιώματα σε μια τέτοια σειρά, παρά να επενδύσεις κεφάλαιο για να "χτίσεις" από την αρχή μία εκπομπή. Έχουν όμως να προσφέρουν τίποτα τα τούρκικα στον θεατή που είναι εξοικειωμένος και με ένα διαφορετικό πιο εντυπωσιακό και πιο απαιτητικό περιβάλλον entertainment; Σαφώς και όχι.
Ποικολομορφία δηλαδή δεν υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση. Και να το πάω ένα βήμα πιο πέρα, δεν θα δεις επιστημονική φαντασία στην ελληνική τηλεόραση. Ούτε φαντασία, ικανοποιητική, δεν θα δεις. Κωμωδίες, κοινωνικές, άντε και κανένα αστυνομικό δράμα. Ως εκεί. Γιατί να περιορίσεις τα ενδιαφέροντα σου όταν υπάρχει μία γκάμα από ξένες σειρές που μπορείς να διαλέξεις σε ότι είδος αγαπάς περισσότερο. Ειδικά όταν οι σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης πχ, έχουν πλέον το επίπεδο, ή είναι σε πολύ καλό δρόμο, αριστουργηματικών ταινιών. Δεν είναι μόνο η κρίση που έχει ισοπεδώσει πλέον την ελληνική τηλεόραση. Είναι η έλλειψη οράματος.
Τι μένει λοιπόν στην ελληνική τηλεόραση; Ειδήσεις, lifestyle εκπομπές (κουτσομπολίστικα) και ατέλειωτες, ατέλειωτες επαναλήψεις.
Ειδήσεις βλέπω και στη δουλειά που μονίμως προβάλλεται μία ενημερωτική εκπομπή και από εκεί και πέρα ότι θέλω να δω, σειρές, ταινίες, ντοκιμαντέρ, οτιδήποτε, το ψάχνω και το βρίσκω μόνη μου.
Δεν βλέπω και reality πλέον, ούτε έβλεπα και ποτέ εντατικά (εντάξει ένα Big Brother, το πρώτο, με ΤσάκαΠρόδρομοΜαίρηΔώρα ΟΛΟΙ έβλεπαν, δεν πιάνεται), οπότε ένας ακόμα λόγος που η ελληνική τηλεόραση δεν με ελκύει καθόλου.
Ακόμα και διαφορετικά project να επιχειρούνται, όπως το animation ΟΥΚ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, καθώς δεν υπάρχει ανταπόκριση, λήγουν άδοξα.
Ίσως γιατί το κοινό που θα καθίσει όντως να δει ελληνικό animation, έχει μεγαλώσει με South Park και Family Guy και μπορεί να κάνει τη σύγκριση. Σίγουρα η ελληνική τηλεόραση παίζει το δικό της ρόλο στον τομέα entertainment, να τολμήσω να πω και στο γενικότερο κομμάτι της pop culture (!). Απλά εγώ δεν συμμετέχω πλέον σε αυτό...
πηγη:cosmo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου